Elbe en Eider
We zijn nu in het gebied van de Elbemonding aangeland. Dit enorme estuarium domineert het landschap. De oude rivierdijken structureren het binnenland. Van verre zijn de bakens langs de huidige rivierdijk te
zien. Aan het begin van de avond verlaten we Cuxhaven en rijden langs deze dijk richting Otterndorf en zoeken de camping op. We hebben zowaar een zacht windje in de rug.
Even ten zuiden van Otterndorf begint das Alte Land, beroemd om haar miljoenen fruitbomen. We hebben echter gezien dat de fruitbomen nog lang niet in bloei zijn, en besluiten om niet verder naar het zuiden te rijden.
Via Hemmoor gaan we richting Wischhaven. Om daar te komen moeten we over een heuvel met een bos. In de gids van de Noordzeeroute staat de bosweg aangegeven met een onderbroken streep, hetgeen betekent dat er geen asfalt ligt. Dat hebben we geweten. Hele stukken waren nauwelijks fietsbaar. Als het regent, zal het hier zelfs met een volgepakte mountainbike waarschijnlijk onbegaanbaar worden, laat staan met een 20-20 ligfiets.
Een heel ander verhaal zijn de wegen die gestippeld worden weergegeven. Volgens de gids zijn die zo druk dat je ze eigenlijk zou moeten mijden wegens het laagvliegend blik, maar die helaas in de route zitten omdat je er anders niet komt. In de praktijk zijn dit over het algemeen wegen waar zeker elke vijf minuten een auto langs komt zetten met een snelheid van boven de zestig. Van die wegen waar velomobilisten steevast het fietspad mijden. Moraal van dit verhaal: onderbroken lijn is nauwelijks te doen, stippellijn betekent een prima weg.
Het plan is om in Hemmoor koffie te drinken, maar dit dorp is zo suf dat we doorrijden naar Osten. Direct naast het onlangs gerestaureerde zweefveer (de bloemen van de heropening hangen er nog aan) is een ouderwets hotel/restaurant/café waar we met uitzicht op de Oste even uitpuffen.
Vanaf hier verlaten we de route. Een kaart hebben we niet, dus ik bestudeer de kaart van de omgeving die in het hotel hangt en prent wat plaatsnamen in mijn hoofd. Op de bonnefooi rijden we richting Wischhaven. Het wordt nog een mooie tocht ook.
De wind krimpt verder, en trekt aan. Als we aan het eind van de middag bij Glückstad aan de noordelijke oever van de Elbe staan, komt hij uit het noordwesten. De wind draait met de route mee. Buitendijks fietsen we richting Brunsbüttel. Enorme containerschepen varen vlak langs. Bij Brunsbüttel zien we er één vastzitten buiten de rode tonnenlijn. Navigatiefout of te lui om te ankeren?
En het is ook nog koud. Zeven graden, de volgende ochtend. We hebben spijt dat we geen handschoenen en overschoenen mee hebben. In een supermarkt in St Michaelisdonn vinden we wel handschoenen, maar overschoenen zijn in deze contreien niet te krijgen. En de wind beukt maar door.
We naderen nu Noord-Friesland, het mooiste en eigenaardigste stuk Waddenzee. We moeten hiertoe eerst de Eider oversteken, het vijfde grote estuarium van het Wad. Het is het enige met een stormvloedkering. Langs uitgestrekte kwelders rijden we hierheen. De lucht wordt steeds grijzer, het is duidelijk dat we de
eerste serieuze regen van de vakantie kunnen verwachten.
Een paar kilometer voor het Sperrwerk barst het los. En hard ook. Na verloop van tijd zit er zelfs hagel tussen. Bij het Sperrwerk regent het zo hard dat waar het fietspad de dam op loopt, een centimeters diepe beek is ontstaan. Aan de overkant van de Eider fietsen we het land in, richting Tönning. Na een paar kilometer houdt de regen gelukkig op. Bij het stadje aangekomen, zijn we redelijk koud geworden. De campingbaas is zo vriendelijk om te helpen met het drogen van onze kleren. En 'savonds kunnen we het oude havenstadje in voor een paar grote glazen Flensburger.